Η ΔΗΛOΣ από τα πανάρχαια χρόνια θεωρούνταν ιερό νησί. Απ' αυτό πέρασαν κι άφησαν ίχνη οι σπουδαιότεροι ήρωες της γενιάς των Ατλάντων, που αργότερα θεοποιήθηκαν. Πέρασαν οι ηλιολάτρεις "λαοί της θάλασσας" που ήρθαν από τη δύση, οι "φυλές του χαλκού", οι Πελασγοί, Λέλεγες κλπ.
Από τους πρώτους ξένους που ήρθαν στη Δήλο ήταν η Αστερία, κόρη του Κοίου και της Τιτανίδας Φοίβης. Γι' αυτό η Δήλος στ' αρχαιότατα χρόνια ονομαζόταν Αστερία. (Το ίδιο όνομα έφεραν κατά περιόδους και η Κρήτη και η Ρόδος. Δεν αποκλείεται ο Κοίος να ήταν αρχηγός των Ατλάντων που κατακτούσαν τα νησιά κι έδινε σ' αυτά το όνομα της θυγατέρας του Αστερίας), Αργότερα ήρθε στη Δήλο και η Λητώ η Κοιογενής, αδελφή της Αστερίας, από τον πατέρα της τον Τιτάνα Κοίο, Ατλαντικής γενιάς. Την έφερε ο Ποσειδώνας για να γεννήσει κρυφά από την Ήρα, τα παιδιά του αδελφού του Δία, γι' αυτό σταθεροποίησε το νησί που ταλαντευόταν από σεισμούς και το σκέπασε με σκοτεινό υδάτινο θόλο. Εκεί γεννήθηκε ο Απόλλωνας και η Άρτεμη. Στη γέννησή τους παραβρέθηκαν η Διώνη, η Ρέα, η Ιχναία θέμιδα και η Αμφιτρίτη, που αποτελούσαν την ακολουθία της, όπως την όρισε ο Ποσειδώνας κι ήταν όλες της γενιάς των Τιτάνων και Ατλάντων. Η Ίριδα, Ατλαντίδα επίσης, έφερε πετώντας την Ειλείθυια να ξεγεννήσει τη Λητώ..
O Ποσειδώνας λατρευόταν ιδιαίτερα στη Δήλο και για τους παραπάνω λόγους αλλά και σαν προστάτης των ξένων. (Μήπως των Ατλάντων αποικιστών;). Λατρευόταν επίσης ο Ερμής και η μητέρα του η Μαία, θυγατέρα του Άτλαντα. Μία παράδοση αναφέρει πως ο Ωρίωνας (ήρωας της Ατλαντίδας κι αυτός), ερωτεύτηκε την Ηώ, την άρπαξε και την έφερε στη Δήλο, όπου την επιβουλεύτηκε (Βιβλιοθήκη Απολλόδωρου, βιβλίο Ι, 27, σελ.21).. Στη Δήλο βρέθηκαν και λείψανα οικισμού της νεολιθικής περιόδου (στην τοποθεσία Κύθνου), καθώς και αντικείμενα της Μινωικής και Μυκηναϊκής εποχής. Στη μέση της πλατείας υπήρχε ναός δωρικού ρυθμού, με επιγραφή στο επιστήλιό του "Τω Ερμή και τη Μαία". Υπήρχε επίσης μνημείο των Νυμφών (Νηρηίδων). Δεξιά της κυκλικής ιερής λίμνης βρισκόταν το ίδρυμα του "Κοινού των Ποσειδωνιαστών" και η Στοά με επιγραφή "Προς τω Ποσείδιω". Εκεί κοντά υπήρχαν κατοικίες πλουσίων, που είναι γνωστές με τα ονόματα: "Η οικία του Ερμή", "η οικία των Τριτώνων και Κωμωδών", "η οικία της Τρίαινας", "η οικία των Δελφίνων" κλπ. Στα σπίτια αυτά σώζονται μέχρι σήμερα, σε δάπεδα με μωσαϊκά, πολύχρωμες παραστάσεις, τρίαινες, δελφίνια, Τρίτωνες κλπ.. Η Δήλος, λένε, κατακτήθηκε από άγνωστης εθνικότητας ανθρώπους, που έφτασαν εκεί μάλλον από τη δύση (βλ. λήμμα Δήλος στην εγκυκλοπαίδεια Χάρη Πάτση, Τ10, σελ.640). Αλλά οι παραπάνω ενδείξεις, συμπληρώνουμε εμείς, θυμίζουν ήρωες και εμβλήματα της χαμένης Ατλαντίδας..
Στη ΡΟΔΟ από τις παλιότερες θεότητες που λατρεύτηκαν ήταν η Ηλέκτρα, θυγατέρα του Ωκεανού και της Τηθύος, που πολλές φορές ταυτίζεται με την ομώνυμη θυγατέρα του Άτλαντα και της Πλειώνης, την πλειάδα Ηλέκτρα. Αλλά η Πλειάδα Ηλέκτρα, ήταν μεταγενέστερη ηρωίδα της αυτής γενιάς. Τη λατρεία της Ηλέκτρας (της κόρης του Ωκεανού) ίσως μετέφεραν οι Τελχίνες, που ήταν γιοι της Καφίρας (ή Καφείρας), κόρης του Ωκεανού. Αυτοί ήρθαν από τη δύση, εγκαταστάθηκαν πρώτα στην Κρήτη κι ύστερα στη Ρόδο. Ήταν σπουδαίοι τεχνίτες μεταλλουργοί. Οι Τελχίνες συνεργάζονταν με τους Κύκλωπες και κατασκεύασαν την Τρίαινα του Ποσειδώνα, που έγινε έμβλημα των Ατλάντων. Μια εκδοχή λεει, πως οι Τελχίνες και η μητέρα τους η Καφείρα ανάθρεψαν τον Ποσειδώνα. Άλλη παράδοση λεει, πως ο Ποσειδώνας έφερε τους Τελχίνες, με την αδελφή τους Αλία και την Αμφιτρίτη, από την Κρήτη στη Ρόδο. O Ποσειδώνας επιβουλεύτηκε την Αλία, που γέννησε τη Ρόδο, από την οποία πήρε το όνομα το νησί (είχε και τα ονόματα Οφιούσα, Τελχινίς, Αστερία, Πελαγία κ.ά.). Άλλη παράδοση λεει, πως η Ρόδος ήταν κόρη της Αμφιτρίτης. Υπήρχε μάλιστα και ναός της Αμφιτρίτης (Βρέθηκε στο λόφο Άγιου Στέφανου). Η Ρόδος γλίτωσε από τον κατακλυσμό, γιατί έφυγε με τους Τελχίνες που τον πρόβλεψαν. Αργότερα η Ρόδος επέστρεψε στο νησί και παντρεύτηκε το νέο αρχηγέτη, τον Ήλιο, που ήρθε επίσης από τη δύση με τους Αλιάδες. Αυτοί ήταν ηλιολάτρεις, λεει ο Ησίοδος, όπως και οι προηγούμενοι αποικιστές της Ρόδου. Οι Ίγνητες Ρόδιοι ή Γνήτες - γνήσιοι ιθαγενείς - απόδιδαν την καταγωγή τους στους Τελχίνες. O Τριόπας, ο μεταγενέστερος αποικιστής της Ρόδου, ήταν κι αυτός γιος του Ποσειδώνα και της Κανάκης, θυγατέρας του Αίολου, απόγονου της αυτής με τους παραπάνω γενιάς των Ατλάντων.
Η ΣΥΜΗ της Δωδεκανήσου είχε συνδεθεί, σύμφωνα με τις παραδόσεις, με τους "θεούς" και τους αρχηγέτες της δύσης από τα χρόνια του Κρόνου. Κάποιοι περιπλανώμενοι ερευνητές, από το νησί των Μακάρων του Κρόνου, έφτασαν στο νησί αυτό κι είχαν μαζί τους και τη νύμφη Σύμη, που έμενε εκεί κι έδωσε τ' όνομά της στο νησί. O Ποσειδώνας που πέρασε λίγο αργότερα, την έκανε δική του και γεννήθηκε ο Χθόνιος. Αργότερα έφτασε και ο Προμηθέας, αδελφός του Άτλαντα και δίδαξε πολλές τέχνες και τη μακροβιότητα. Εκεί λέγεται έπλασε άνθρωπο από πηλό..
Στη ΣΥΜΗ έφτασε από την Κρόνου Πολιτεία και ο Γλαύκος, γιος του Ερμή και δίδαξε τη ναυπηγική τέχνη. Λέγεται πως αυτός σχεδίασε και την Αργώ, το πλοίο στο οποίο επιβιβάστηκαν οι Αργοναύτες για την εκστρατεία τους στην Κολχίδα. O Γλαύκος νυμφεύτηκε τη Σύμη, θυγατέρα του Ιαλυσού, εγγονή της παλιάς Σύμης. Στο νησί υπήρχε κάποτε και ιερό του Ποσειδώνα. Η Σύμη είχε σχέσεις με τη Δήλο και τακτική επικοινωνία από παλιά, γράφει ο Πλίνιος.
Στην ΚΩ, την πατρίδα του Ιπποκράτη, είχαν φτάσει κάποτε, κυνηγημένοι από τους θεούς του Όλυμπου, όσοι γλίτωσαν από τους Γίγαντες και Τιτάνες, με απόγονους της γενιάς τους. Αυτοί φαίνεται ονόμασαν το νησί Μερόπη, όπως λεγόταν στα πολύ παλιά χρόνια, που ήταν το όνομα μιας θυγατέρας του Άτλαντα. (Ενώ η πόλη λεγόταν Μεροπίς). Αργότερα την ονόμασαν Νυμφαία (από τις Νύμφες της αυτής γενιάς), κι ύστερα Καρφίς, Κουρίς και τέλος Κώα - Κως. Μετά τους Γίγαντες εγκαταστάθηκαν στην Κω οι Πελασγοί, Λέλεγες, Κάρες κλπ. Την Κω αποίκησε επίσης, ο Νέανδρος, γιος του Μακαρέα (βλ."Ιστορία των Νήσων" Γ.Κούκα, σ.88 και "Κάμειρος" τεύχος 23, σελ.9).
Η ΣΑΜΟΘΡΑΚΗ φιλοξένησε κατά καιρούς δοξασμένα πρόσωπα. Όταν οι Αργοναύτες έφτασαν στο νησί αυτό, αποκαλούνταν τότε "το νησί της Ατλαντίδας Ηλέκτρας" (Απολλώνιος Ρόδιος, σ.45). Η Ηλέκτρα ήταν μία από τις θυγατέρες του Άτλαντα και της Πλειώνης. Οι Άτλαντες αποικιστές την εγκατέστησαν εκεί, φαίνεται, σαν τοποτηρητή τους. Η Ηλέκτρα γέννησε εκεί, με το Δία, λεει η παράδοση, το Δάρδανο, που κατέκτησε αργότερα τα Δαρδανέλια κλπ, τον Ιασίωνα, την Αρμονία και τον Ημαθίωνα, που έγινε βασιλιάς της Σαμοθράκης. Αυτόν τον ακολουθούσαν, λεει η παράδοση, στρατιώτες όμοιοι με γίγαντες.
Στη Σαμοθράκη εγκαταστάθηκαν αργότερα οι Κάβειροι κι ακολούθησαν οι συγγενείς τους Πελασγοί. Οι κάτοικοι της τιμούσαν και λάτρευαν από πολύ παλιά τη Μεγάλη θεά (τη Γαία ή μία από τις Τιτανίδες). Στο νησί σώζονται ακόμα Κυκλώπεια τείχη. Υπήρχαν κάποτε και δυο φαλλικά αγάλματα όμοια με τον Ερμή (βλ. "Η μυθολογία των Ελλήνων" Κάρολου Κερυνύι, σελ.99). Το περίφημο άγαλμα, η Νίκη της Σαμοθράκης (που βρίσκεται στο Μουσείο Λούβρου), με τα φτερά και το κηρύκειο του Ερμή, ή της Ίριδας, επίσης Ατλαντικής γενιάς, συμβόλιζε το δεσμό των προγόνων με τους απόγονους. Η Νίκη, κατά τον Ησίοδο, ήταν η θυγατέρα του Τιτάνα Πάλλαντα..
Στη ΣΚΥΡΟ, οι παραδόσεις για τις Νηρηίδες και τις Νύμφες σώζονται μέχρι σήμερα. Κοντά στο λιμάνι Αχίλλειο υπάρχει ένα γραφικό λιμανάκι που οι ντόπιοι το λένε "Νυφί". Κάποτε το έλεγαν όρμο Νηρέα και Νύμφης (νύφη-νυφί). Εκεί εγκατέστησε κάποτε ο Νηρέας τις θυγατέρες του Νηρηίδες. Ανάμεσα σ' αυτές, λεει η παράδοση, κρύφτηκε ο Αχιλλέας, ντυμένος σα νύμφη, αλλά τον ανακάλυψε ο Οδυσσέας, από τα τριχωτό χέρια του και τον πήρε στην Τροία. Πίσω μεριά από το "Νυφί" είναι ο όρμος Ειρένα (άλλοτε Σειρήνων-Σειρένα. Πάνω απ' αυτόν, στο βουνό που εισχωρεί στη θάλασσα, υπήρχε ναός του Ποσειδώνα. Βρέθηκαν ερείπιά του και κυκλώπεια τείχη.
Στη ΛΗΜΝΟ, όπως μαρτυρεί ο Θουκυδίδης, βρέθηκαν στην εποχή του υπολείμματα προελλήνων και προελληνικές επιγραφές. Ένας θρύλος λεει πως την κατέλαβαν κάποτε οι Αμαζόνες, που είχαν βασίλισσα τη Μύρινα. Αυτή συμμάχησε με τους Άτλαντες εναντίον των Γοργόνων.. Άλλη παράδοση αναφέρει ότι στη Λήμνο κατοικούσε κάποτε και ο Ήφαιστος. Τα "Ηφαίστεια" που γιόρταζαν οι Λήμνιοι ήταν παλιά γιορτή και περίεργη. Πριν εννιά μέρες έσβηναν όλες οι φωτιές στο νησί κι έφερναν φωτιά με πλοίο από τη Δήλο. (βλ. "Ελληνική μυθολογία", σ.347, Jan Rispen)
Η ΛΕΣΒΟΣ, πριν λεγόταν Αιθιόπη, Μακαρία, Πελασγία. Εκεί λατρευόταν ο "Ελύμνιος" Ποσειδώνας. Στο μυχό του κόλπου Καλλονής υπήρχε αρχαιότατη πόλη που την έλεγαν Πύρρα. Την έχτισαν οι Πελασγοί, ή οι Αιολείς, σε ανάμνηση της Πύρρας, συζύγου του Δευκαλίωνα, ο οποίος ήταν ανεψιός του Άτλαντα και πατέρας του Έλληνα. Στην Πύρρα έζησε εξόριστος αργότερα ο ποιητής Αλκαίος..
Στη ΜΗΛΟ λατρευόταν ο Ποσειδώνας από τα πανάρχαια χρόνια. Του είχαν κατασκευάσει μαρμάρινο άγαλμα ύψος 2,17 μέτρα. (Βρίσκεται στο Moυσείο Ανατολικού Βερολίνου Νo235). Είναι μεγαλόπρεπος σαν ισχυρός αρχηγέτης..
Στη ΝΑΞΟ υπήρχε παράδοση πως ο Τιτάνας Κηδαλίωνας, ο περίφημος τεχνίτης μεταλλουργός, ήταν Ναξιώτης. Ο Κυδαλίωνας είχε σχέσεις με τους Γίγαντες και τους Κύκλωπες κι αυτός δίδαξε την τέχνη του στον Ήφαιστο. Ο Κυδαλίωνας ήταν ο οδηγός του Ωρίωνα όταν αυτός τυφλώθηκε..
Η ΝΙΣΥΡΟΣ, κατά ένα θρύλο, σχηματίστηκε από ένα τεράστιο βρόχο που εκσφενδόνισε ο Ποσειδώνας εναντίον του Γίγαντα Πολύβωτου. Προσπαθούσε ο Ποσειδώνας να τον ακοντίσει με την τρίαινα του. Επειδή δεν τον έφτανε απόσπασε ένα πελώριο βρόχο από την Κω. Τον πέταξε καταπάνω του, κι έγινε νησί! (ίσως είναι μνήμη παμπάλαια της διαμόρφωσης του Αιγαίου).
Στη ΜΥΚΟΝΟ, έλεγε μια παράδοση, είχαν ταφεί οι γίγαντες που σκότωσε ο Ηρακλής. Ο Ποσειδώνας λατρευόταν και στη Μύκονο (βλ. βιβλίο "ΜΥΚΟΝΟΣ-ΔΗΛΟΣ" Πέτρου Θέμελη, επιμελητή αρχαιοτήτων).
Στη ΧIO πρώτος οικιστής θεωρείται ο Χίος, γιος του Ποσειδώνα ή του Ωκεανού. Υπάρχει από παλιό ακρωτήρι Ποσείδιο. Αργότερα πήγαν Πελασγοί.
Η ΑΣΤΥΠΑΛΑΙΑ (αδελφή της Ευρώπης) ήταν μία από τις ερωμένες του Ποσειδώνα, ο οποίος της χάρισε το ομώνυμο νησί. Μαζί του η Αστυπάλαια γέννησε τον Αγκαίο, ιδρυτή της Σάμου και τον Ευρύπυλο, βασιλιά της.
Στη ΣΑΜΟ υπήρχε και ιερό του Ποσειδώνα κι ένα ακρωτήρι της ονομάζεται μέχρι σήμερα Ποσείδιο, καθώς κι ένα χωριό. Κάτοικοι της ήταν οι Πελασγοί, Λέλεγες, Κάρες κλπ.
Στην ΚΑΡΠΑθΟ, στην αρχαιότητα υπήρχε πόλη Ποσείδιο. Σώζονται ερείπια της.
Στην ΤΕΝΕΔΟ, ο πρώτος οικιστής και βασιλιάς της ήταν ο Τένης, εγγονός του Ποσειδώνα.
Στη ΣΕΡΙΦΟ μια σπηλιά ονομαζόταν "η Σπηλιά του Κύκλωπα". Ένας θρύλος λεει, πως στα παράλιά της βρέθηκε ο Περσέας μέσα σε κιβωτίδιο. Όταν μεγάλωσε προστάτευσε το νησί από τις Γοργόνες. Εναντίον τους έκανε και εκστρατεία κι έπιασε και αποκεφάλισε τη βασίλισσα τους τη Μέδουσα - Γοργώ. Όταν ο Περσέας επέστρεψε με το κεφάλι της τερατόμορφης Γοργώς στο σακί του, βρήκε τη μητέρα του Δανάη στο βωμό του ναού. Είχε καταφύγει στο βωμό για ν' αποφύγει το βασιλιά Πολυδεύκη, που ήθελε να την κάνει γυναίκα του με το ζόρι και την απειλούσε. Ο Περσέας θύμωσε κι αγριεμένος έβγαλε το τρομερό κεφάλι της Γοργώς, τό 'δειξε στον Πολυδεύκη και τους ανθρώπους του και τους πέτρωσε! Από τότε η Σέριφος είναι όλο πέτρα. Βρέθηκε και νόμισμα της Σερίφου του 60oυ αιώνα της παλιός χρονοαρίθμησης με παράσταση του Περσέα και της Γοργώς.
Η ΡΗΝΕΙΑ λεγόταν παλιά Ορτυγία. Λέγεται ότι στο νησί αυτό είχε κατοικήσει η Ορτυγία, αδελφή της Λητώς και του είχε δώσει το όνομά της. Ορτυγία έλεγαν και ένα νησί των Εσπερίδων (στον Ατλαντικό ωκεανό), όπου κυνηγούσε ο Ωρίωνας και τον τόξευσε η Άρτεμη. Μια άλλη παράδοση λεει πως η Ορτυγία σχηματίστηκε από την πτώση στη θάλασσα της Αστερίας, κόρης του Τιτάνα Kοίου, που κατοικούσε στο ομώνυμο νησί της, τη σημερινή Δήλο. Μήπως μεταφέρθηκε στο Αιγαίο από τους Άτλαντες, η μνήμη για μια πτώση αστεριού, ή αστροόγκου, ή μετεωρόλιθου, στην Ατλαντίδα; Γιατί λέγεται πως συνετέλεσαν στον καταποντισμό της όχι μόνο τα ηφαίστεια, οι σεισμοί και οι καταρρακτώδεις βροχές, αλλά και η πτώση στο έδαφός της ενός αστεροειδή..
Στην ΑΝΔΡΟ, στα αρχαία χρόνια, ένα βουνό, έναν οικισμό και μια κοιλάδα, τα έλεγαν Άρνη. Το όνομα είναι συνυφασμένο με θαλασσινή “θεότητα". Άρνη έλεγαν και την τροφό του Ποσειδώνα.
Στην ΤΗΝΟ η αρχαιότερη λατρεία ανήκε στον Ποσειδώνα και την Αμφιτρίτη. Στη θέση Κιόνια βρέθηκε ιερό τους και άγαλμα των δύο "θεών" ύψος περίπου 8 μ. Έργο του Αθηναίου γλύπτη Τηλεσία. Επίσης βρέθηκαν, μαρμάρινο γλυπτό δελφίνι, ανάγλυφο της Κυβέλης κλπ. Στο χωριό Στενή υπήρχε και “Άντρο του Αίολου".
Στην ΚΕΑ υπάρχουν Κυκλώπεια τείχη και σχετικές παραδόσεις.
Στη ΣΥΡΟ υπήρχε πόλη Ποσειδωνία, όπου λατρεύονταν ο Ποσειδώνας και η Αμφιτρίτη. Βρέθηκαν ερείπιά της κοντά σε ωραία ακτή, που και σήμερα ονομάζεται Ποσειδωνία.
Στην ΚΑΛΥΜΝΟ βρέθηκε το Σπήλαιο των “Επτά Παρθένων" που θυμίζουν τις επτά Πλειάδες, θυγατέρες του Άτλαντα, που οργάνωσαν τις πρώτες νυχτερινές γιορτές με τους “Εφταπάρθενους χορούς" όπως τους έλεγαν. Στο Σπήλαιο βρέθηκαν διάφορα αναθήματα και αγγεία προϊστορικών χρόνων. Στην Τέλενδο ανακαλύφθηκαν βυθισμένα ερείπια και στο Εμπορειό κυκλώπεια τείχη πελασγικών ή αρχαιότερων εποχών.
Οι παραδόσεις για τις σχέσεις σχεδόν όλων των νησιών του Αιγαίου, με τις συγγενείς φυλές των Τιτάνων, Ατλάντων και Γιγάντων, των Γιων του Ποσειδώνα και των Πελασγών κλπ, δεν εξαντλούνται εδώ. Μην ξεχνάμε ότι τα ονόματα Κάλυμνος, Θάσος, Ίμβρος, Κάρπαθος, Κρήτη, Κως, Λέσβος, Νάξος, Σάμος, Σκύρος, Τένεδος, Χίος κλπ, είναι ονόματα προελληνικά (βλ."ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ", Ν.Π. Ανδριώτη καθηγητή φιλοσοφικής σχολής, σ. 9-10). Ο Πελασγός, γενάρχης των Πελασγών κρατούσε κι αυτός από την ίδια γενιά των Ατλάντων και του Ποσειδώνα. Σύζυγός του ήταν η Ωκεανίδα Μελοίβια. Ο Ποσειδώνας θεωρούνταν μόνιμος κάτοικος της Ατλαντίδας, αλλά είχε και το επίθετο Πελάγιος, Πελαγαίος και Αιγαίος. Γιατί διαφέντευε και τη θάλασσα του Αιγαίου πελάγους. Στο Αιγαίο έμενε αρκετό καιρό, σ' ένα παράξενο νησί, με τη γυναίκα του Αμφιτρίτη και τις αδελφές της Νηρηίδες (βλ. "Ιλιάδα" Ομήρου θ.203, Στράβωνας Κ.405). Ένα διάστημα έμενε στο Αιγαίο και ο γερο - Νηρέας ο σοφός, Ατλαντικής γενιάς κι αυτός, που οδήγησε τον Ηρακλή στον Άτλαντα, να πάρει τα "χρυσά μήλα" των Εσπερίδων (βλ. "Αργοναυτικά" Απολλώνιου Ρόδιου)..
Βέβαια, πολλές από τις παραδόσεις αυτές αναφέρονται σε μυθολογήματα.
Αλλά είναι γνωστό πως οι μύθοι ενέχουν ιστορικό πυρήνα. Ο Σαλλούστιος στο έργο του “Περί θεών και κόσμου" (γ') γράφει:
“ Το δε διά μύθων τ' αληθές επικρύπτειν, τους μεν καταφρονείν ουκ εά, τους δε φιλοσοφείν αναγκάζει". (Το ότι οι μύθοι κρύβουν την αλήθεια, αυτό δεν αφήνει άλλους να τους περιφρονούν, ενώ άλλους τους προβληματίζει τους αναγκάζει να φιλοσοφούν).
Ο Πλούταρχος επίσης γράφει: “Μακάρι να ξεκαθαριζόταν το μυθικό και να' βγαινε απ' αυτό με τη λογική μια ιστορική πραγματικότητα".
|