Παρασίτωση του λεπτού εντέρου από μικρούς, στρογγυλούς αιμομυζητικούς σκώληκες του είδους Νεκάτωρ (NECATOR AMERICANUS) ή Αγκυλόστομο του δωδεκαδάκτυλου (ANCYLOSTOMA DUODENALE), οι οποίοι έχουν μήκος περίπου 1,25 cm και αγκιστροειδή δόντια.
ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ Σε ολόκληρο τον κόσμο πάσχουν από αγκυλοστομίαση περίπου 700 εκατομμύρια άτομα, κυρίως κάτοικοι φτωχών χωρών και τροπικών ζωνών. Στις ανεπτυγμένες χώρες αντίθετα, ο κίνδυνος παρασίτωσης από αγκυλόστομο είναι μικρός. (*) Ο Κύκλος Ζωής του αγκυλοστόμου δείχνει τον τρόπο με τον οποίο το παράσιτο μπορεί να διεισδύσει και να πολλαπλασιασθεί στο σώμα. Όταν η παρασίτωση είναι βαριά, μπορούν να ζουν στο έντερο αρκετές εκατοντάδες σκώληκες απομυζώντας περίπου μέχρι και τα 50 ml αίματος την ημέρα.
ΣΥΠΤΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΠΙΠΛΟΚΕΣ Μετά την διείσδυση προνυμφών του σκώληκα στο δέρμα των ποδιών, είναι δυνατό να εμφανισθεί έντονο κνησμώδες εξάνθημα ερυθρού χρώματος, το λεγόμενο εξάνθημα του εδάφους, που μπορεί να διαρκέσει αρκετές ημέρες. Οι ελαφρέ παρασιτώσεις είναι δυνατό να μη προκαλούν συμπτώματα. Στις βαρύτερες, η διέλευση των προνυμφών από τους πνεύμονες, στη διάρκεια της μετανάστευσής τους, μπορεί να προκαλέσει βήχα και πνευμονία. Η παρουσία των ώριμων σκωλήκων στο έντερο μπορεί να προκαλέσει ασαφή κοιλιακή δυσφορία. Το σπουδαιότερο πάντως πρόβλημα που προκαλεί η βαριά αγκυλοστομίαση είναι η σιδηροπενική αναιμία, γιατί ο σκώληκας χρησιμοποιεί το αίμα του ξενιστή για τις θρεπτικές του ανάγκες.
ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ Η διάγνωση τίθεται με μικροσκοπική εξέταση των κοπράνων, η οποία μπορεί να αποκαλύψει την απουσία ωαρίων του σκώληκα. Η θεραπεία συνιστάται σε χορήγηση ανθελμινθικών φαρμάκων, π.χ. μεβενδαζόλης, που νεκρώνουν το αγκυλόστομο, σε βελτίωση της θρέψης με δίαιτα πλούσια σε πρωτεiνες και σε διόρθωση της αναιμίας με χορήγηση σιδήρου και, αν απαιτηθεί, με μετάγγιση αίματος, Η εξάλειψη της παρασίτωσης από την κοινότητα εξαρτάται από την αποτελεσματική εφαρμογή μέτρων υγιεινής (βλ. και Εξάνθημα, μεταναστευτικό).
|